Vele jaren geleden beslisten de dieren uit het grote woud dat ze een school wilden oprichten. Een school voor al hun kinderen. Tot die tijd was het de verantwoordelijkheid van de ouders geweest, om hun kinderen te onderwijzen in de vaardigheden die ze moesten kennen en kunnen. Maar de dieren uit het grote woud wilden dat hun kinderen les kregen van echte, professionele leerkrachten. Dus richtten ze een school op en stelden leerkrachten aan.
De leerkrachten vergaderden samen en beslisten om een standaard lessenpakket aan te bieden aan alle leerlingen. Een soort van basis. Dus stelden ze een lessenrooster op wat bestond uit zwemmen, lopen, vliegen en klimmen. Alle dieren namen deel aan alle lessen. – Want het was belangrijk dat elk kind gelijk behandeld werd en dezelfde kansen kreeg! Om er zeker van te zijn dat alle leerlingen de nodige voortgang maakten ontwierpen ze standaard tests voor alle disciplines en alle leerlingen.
Hier is wat er gebeurde:
De eenden blonken uit in zwemmen. Eigenlijk waren ze er zelfs beter in dan hun leerkracht. Maar sommige van de eenden haalden maar net de helft voor vliegen en ze waren allemaal heel zwak in het lopen. Omdat ze zo traag waren in het lopen, moesten ze na school blijven om het lopen extra in te oefenen. Ze moesten de zwemlessen laten vallen om verder te oefenen op het lopen, tijdens de zwemuren. Dit bleef een hele tijd zo, tot plots hun poten met zwemvliezen wel heel erg veel pijn deden. De eenden waren zo moe van al dat lopen dat ze bij het afnemen van de standaard test maar gemiddeld scoorden op het zwemmen. Maar gemiddeld was acceptabel op school, dus niemand maakte zich daar zorgen over – behalve de eenden…
Bij het lopen startten de konijnen aan de top van de klas, maar ze waren erg slecht in zwemmen. Daarenboven bleven ze stug rondspringen en maakten de leerkrachten zich zorgen over hun hyperactief gedrag. Dus verplichtten ze de konijnen om overal heen te wandelen in plaats van te springen, huppelen of rennen. Én de konijnen moesten elke ochtend vroeger komen voor een speciale extra zwemles. Veel van de kleinere konijntjes kregen al snel problemen met hun vacht omdat ze zo veel tijd in de vijver moesten doorbrengen.
De eekhoorns waren steengoed in klimmen en lopen. Eigenlijk haalden de eekhoorns de beste scores bij het beklimmen van de gestandaardiseerde boom. Maar ze wilden vliegen door eerst in de boom te klimmen, dan hun poten te spreiden en zo naar de grond te glijden (want zo vliegen eekhoorns nu eenmaal). Bij de vlieglessen moesten ze van hun leraar vanop de grond starten in plaats van de top van een boom. De eekhoorns leken het vliegen maar niet onder de knie te krijgen. Een speciale vlieg-therapeut werd erbij gehaald en nam de eekhoorns mee naar de turnzaal. Hij liet ze extra kracht-oefeningen doen voor hun voorpoten. Zo zouden hun spieren sterker worden en kunnen ze toch nog leren vliegen. De pootjes van de eekhoorns deden zoveel pijn na al dat extra trainen dat ze voor het klimmen nog maar een 6/10 haalden. Sommigen van hen raakten zelfs niet hoger dan 5/10.
De arenden waren beslist de probleemkinderen van de school – tijdens de klimlessen. De arenden arriveerden dan wel als eersten bovenaan in de boom maar gebruikten hiervoor koppig hun eigen werkwijze. Zij vonden dat het duidelijk het doel was wat telde en niet de wijze waarop. De schoolpsycholoog diagnosticeerde hen met ODD (Oppositioneel opstandig gedrag). Er werd een strak gedragsveranderend actieplan opgesteld voor de arenden en regelmatige check-ups bij de psycholoog.
We kunnen dit verhaal op 2 manieren eindigen.
Spijtig genoeg proberen we in sommige scholen nog steeds de eekhoorns te laten vliegen door met hun voorpoten te flapperen en straffen we de arenden omdat ze koppig blijven vasthouden aan het recht om zichzelf te mogen zijn.
Maar gelukkig, in sommige scholen, worden kinderen geapprecieerd om wie ze zijn. Elke eekhoorn is een perfecte, unieke eekhoorn. Elk konijn is een mooi konijn, of ze nu willen springen, huppelen, lopen, rollen of wandelen. Elke arend mag een arend zijn en we moedigen elke eend aan om te zwemmen, en zwemmen en zwemmen, en zich geen zorgen te maken om te leren lopen.
De moraal van het verhaal is: Als we proberen iedereen hetzelfde te maken, is er niemand gelukkig. Je kan mensen beschadigen en hun echte talenten kunnen verloren gaan.
Vrij vertaald naar The Animal School – George Reavis rond 1940.